Gedicht van de Week

Bij elke beweging met zijn hand voelt ie 'm zitten. En de behoefte om het kleine euvel te verwijderen wordt steeds groter. Maar of het nu door de motoriek komt of door de vermindering in kwaliteit van zijn ogen, dat is niet helemaal te zeggen. Maar wat hij ook doet, het lukt hem niet.

Splinter

Door Rinie van Haren

D’n hele’n dag al zit-ie
hum gedurig te vervèèle.
Straks gee nog iemand denke
dè ‘t-ie hout hèt lope stèèle.

Ut is zo’n heel klèèn splinterke
daor midden op zunne’n heand.
Hij wil daor nie um zeure,
mar ut is knap irriteant.

Mi alles wè ‘t-ie veast vat
zit dè kreng um in de wèèg.
En hij krèg um nie te pakke,
of dè ‘t-ie nou plukt of vèèg.

Hij zuukt naor un pincetje,
dan zal ie um wel krijge.
Mar dè gee toch nie zô mèk’luk
dè gepriegel bij z’n eige.

Het licht ducht ôk al nie.
Zo zal ut echt nie lukke.
Die pincet is nie schèrp,
Misschien nog harder drukken.

Dè hâ ‘t-ie achteraf
bèèter nie zo kunnen doen.
Nou zit dè kreng nog dieper.
Zo is ut toch gin doen.

Ut gee van kwaod naor erger,
de pijn die zet nou deur.
Mar ès z’n vrouw kum helpe
ruup ze lachend: ’t is al gebeurd.

Och èrm, wè is-ie zielig.
D’r is ‘m veul bespaard.
Hij hèt in heel z’n lèève
zeker nog gin keind gebaard?