Samen zingen verbroedert

Ik zit even te mijmeren. Wat zal ik gaan doen vandaag! Ik zag een koffer staan met oude elpees die ik een tijdje geleden overgenomen had. Kijkend in die koffer zie ik verschillende hoezen en stopte even toen ik de LP van het jongerenkoor van Beneden-Leeuwen tegenkwam. Ik besloot om deze te gaan beluisteren.

Jeugdherinneringen kwamen binnen bij het luisteren naar nummers als: Morgenstond en Als ik Zwijg En Luister. Ja ik beleefde voor even die periode aan het eind van de jaren zeventig opnieuw. Op donderdagavond van 19 tot 22 uur was er repetitie van het Jongerenkoor en tussendoor dronken we koffie in de kelder van de kerk. Na afloop waren we meestal nog een uurtje gezellig samen en spraken alvast wat af voor het weekend. Ja ook de liefde bloeide op en huwelijken werden later gesloten waar wij als koor mochten zingen.

Op zondag 11.30 uur in de mis zongen we de ingestudeerde nummers en daarna was het steevast nog met enkele leden koffiedrinken bij degene die er op dat moment aan de beurt was. Bij toerbeurt kwamen we zo bij allemaal aan huis. En daarna nog een potje klaverjassen. Na elke boom (dat is een kaartterm) even pauze voor een lekkere kop soep en een sneetje droog brood. Na de tweede boom kwam er vaak één biertje op tafel voordat je naar huis ging. Maar niet voordat de winnaar van het klaverjassen het lied O happy Days begon te zingen als leedvermaak. En dan werd er extra hard gezongen als er dan iemand was waarvan je wist dat die niet zo goed tegen zijn verlies kon.

Als ik dan mijn herinneringen even stop en denk aan de jongeren nu. Dan heb ik te doen met de jongeren die nu moeten protesteren dat ze niet kunnen gaan stappen, de vrijheid missen door de corona epidemie. Wat we doen onbevangen beleefden doet mij tot de conclusie komen dat samen zingen verbroedert. Nu maar hopen dat we snel weer met elkaar kunnen zingen.

Peter de Snoo – diaken