Slappe kaken van het lachen op de Tonpraotersavond

In de programmering van carnavalsvereniging De Braoiers is de Tonpraotersaovond inmiddels een vertrouwd onderdeel geworden en bij iedereen die van een avondje onbezorgd lachen houdt, erg populair. Dat de zaal volledig is uitverkocht is daarvan een prima bewijsstuk. Prins Harold d'n Urste en Funkenmarieke Myrthe zijn dan ook trots om deze avond te mogen opnenen en iedereen een gezellige avond te wensen.

Joop van de Kringloop

De commissie die het programma verzorgt voor deze Tonpraotersaovond heeft ook nu weer vier kanjers naar de Rosmolen weten te halen. De eerste tonprater is de Helmondse Rob Scheepers, die als Joop van de Kringloop alles en iedereen een tweede kans gunt, soms zelfs een derde, vierde of vijfde kans, wijzend op de kleding van iemand die op de voorste rij in de zaal zit. Zijn eerste partner Jacqueline is zo lelijk, hij noemt haar Sjaak maar beseft dat hij met zo'n lelijke vrouw eigenlijk zelf de Sjaak is. Zij vroeg hem of er niet een rolgordijn voor het raam op de douche zou kunnen komen, omdat ze bang was dat de buurman zou gaan gluren. Maar Joop vond een rolgordijn niet nodig. Als die buurman eenmaal naar Sjaak zou gluren zou hij zelf wel zo vestandig zijn om een rolgordijn te kopen.

Lilly de Grote

De tweede tonprater zou je zomaar over het hoofd kunnen zien, maar door haar veiligheidsvlaggetje, dat doorgaans gebruikt wordt op kinderfietsjes, viel ze toch nog op bij binnenkomst. De uit Oostrum afkomstige Helga Cornelissen, alias Lilly de Grote, bleef met haar sterke buur makkelijk een lengte voor op de andere deelnemers. Eenmaal in de ton was ze toch bijna niet te zien met haar lengte van anderhalve meter. Maar zij was wel mooi degeen diee altijd kort doucht en kort slaapt. Ze was inmiddels 12,5 jaar getrouwd met Ronnie Putter. En kwam er op haar trouwdag pas achter dat haar nieuwe naam Lilly Putter de Grote zou worden. Ze ervaart ook nadelen aan haar korte lichaam en vindt in Annie uit de zaal haar evenknie. Zowel in de sauna als op de camping beleeft ze bijzondere avonturen.

Huishouden van Jan Steen

Ad Vermeulen vindt het jammer als hij bij opkomst constateert dat er geen blaasorkest aanwezig is. Dat geeft veel meer sfeer. Jammer, want er zijn zoveel goeie blaasorkesten. En tegewoordig komen ze overal vandaan. Laatst nog was hij op een feest waar een blaasorkest uit Afghanistan was. De Taliband. Ze bliezen het dak eraf. Helemaal vanuit Chaam onder Breda op zijn brommerke naar Lauwe toe gekomen, via Wamel. Trouwens, hij gaat altijd via Wamel, waar hij ook naar toe moet. Dan heeft hij het ergste maar gehad. Vlakbij de Rosmolen werd hij aangehouden en constateerde de politie dat zijn brommer was opgevoerd en 80 kilometer per uur liep. Maar dat sprak Ad tegen. Hij legde meestal 40 kilometer af en wachtte dan een half uur zodat hij toch maar 40 kilometer per uur reed. Met zijn vindigrijke woordspelingen en kolderieke onzin was het eerst opletten en luisteren en vervolgens lachen.

Bram Fetamine

Op zijn renfiets arriveerde de vierde tonprater van deze avond. Hij zou eerder gekomen zijn vanuit Raamsdonksveer maar had de wind tegen en raakte bij de stoplichten in Wamel de weg kwijt. Zijn belevenissen tijdens koersen en wedstrijden zorgden ervoor dat het publiek geen moment rust meer kreeg. Zijn vrouw Trui, die nogal fors was en scheel keek, was met recht een Ronde Miss. En Andy was waarschijnlijk de enige wielrenner die kon zeggen dat hij in een Schele Trui had gereden. Zijn prestaties tijdens de driedaagse Ronde van Altforst brachten opnieuw kolderieke situaties aan het licht. Zijn ploteselinge aandrang tijdens de koers, toen hij eindelijk een keer voorop reed, dwong hem om 'alles maar gewoon te laten lopen'. Toen hij later achterom keek wareen alle renners over de zeik. 'Ik heb nog nooit zoveel renneers in een gele tui zien rijden.' Bram schuwde stimulerende hulpmiddelen niet en riep tegen Armstrong: 'We houden contact, Lance.'