Loslaten

Een overweging door diaken Peter de Snoo

U gaat dood, dat is een feit dat we beiden zeker weten. Dat geldt natuurlijk ook voor mij. Het is niet een onderwerp waarover we willen nadenken en al helemaal niet om er met anderen over te praten. Ben ik enigszins verward of heeft u mij rouwen geleerd? Hoe doe je dat nou eigenlijk? Rouwen klinkt haast als kauwen. Het vermalen. En met wat fantasie is dat zo ook met rouwen!

Bij wie kan ik mijn verdriet kwijt? Bij wie kan ik terecht met mijn vraag hoe het nu verder moet? Wie steekt een hand naar mij uit of biedt zijn schouder aan om op uit te huilen? Of zoek ik rond en blijf ik verweest achter?

Je bent er nu nog. Deel met me dat, hoe en hoelang het verdriet binnen mag komen! Je betekent veel voor me. Help me in het moment dat straks verdriet en liefde één zijn. Of is de dood zonder woorden, doods...