Gedicht van de Week

Niemand zal eraan ontkomen. We verliezen op onverwachte en ongewenste tijden mensen waar we dichtbij stonden en die we wat minder goed kenden. Bij het afscheid is er na de plechtigheid doorgaans een koffietafel die niet zelden eindigt alsof het een reünie betreft.

De koffietaofel

Door Rinie van Haren

Op de zwaore taofels
ligt ‘t smetteloze linnen.
Dan komme één vur één
langzaam de miense binnen.

Stil zuuke ze un platske
Sommigen wè gebogen.
snotterend in un zoudoek
en rood rondum de ogen.

Serveersters staon mi kannen
vol koffie of mi thee.
Zwijgend en soms knikkend
vullen ze d’r kumkes mee.

Ut is oorverdovend stil
ès de leste binnen schrei-jen.
Ut zijn de keinder alle drie
mit hun moeder aon hun zij-je.

De breudjes staon op taofel
worre stilzwijgend gesmèèrd.
hier en daor geroezemoes
terwijl ut breudje wor vertèèrd.

Herinneringen klinken
aon de miens die is gesturve.
Soms is er zelfs gelach
al zal nie iedereen dè durve.

Miense die mekaor al
jaoren nie mèr zagen.
Die praoten honderd uit
steeds harder, soms mi vlagen.

aon ’t eind van de crematie
is de reünie compleet.
En vur effe is verdronge,
Ut verlies en al ut leed.