Vertrokken uit Lauwe, serie 3, deel 5

De eerste en tweede serie Vertrokken uit Lauwe die vorig jaar op deze website te volgen waren, kenden zestien afleveringen en evenzovele deelnemers. Elk van hen haalde herinneringen op aan de periode dat hij of zij in Beneden-Leeuwen heeft gewoond en vertelde aansluitend over hoe hij of zij tegenwoordig leeft, woont en werkt. Deze week komt er voor de derde achtereenvolgende week een Van Gelder aan de beurt. Maar Ronnie is geen familie van de broers Sjors en Bob, die resp. in de derde en vierde aflevering aan het woord waren. Bovendien is Ronnie iets verder vanaf Lauwe terecht gekomen, namelijk in de stad Makati in Manila, op de Filipijnen. Lees hieronder zijn boeiende verhaal..

Denkend aan Lauwe, zie ik de Waal met hoog en laag water, de (tol)brug, de dijken, de Wiel, de molen, de kerk, het oude Gemeentehuis, Leones, zaal/café Puinhoop, maar ook vergane glories zoals het oude dorpsplein met de boom van Mina Kuppen, Don Bosco kleuterschool, De Leeuwenkuil, Leeuwenhorst MAVO, de Hoge Zevend en de oude Rosmolen. Zomaar een paar iconen in chronologische volgorde van het dorp waar ik ben geboren en nog steeds het grootste deel van mijn leven heb mogen doorbrengen.

Wie ben ik? Ik ben Ronnie van Gelder en ben op dit moment 49 lentes jong en ben inderdaad Vertrokken uit Lauwe, maar dat iets later. Fun fact, ik ben 1 dag ouder dan de officiële opening van de (tol)brug.

Ronnie en de Prins Willem Alxanderbrug, beiden even oud.

Ik ben op de (Lauwse) Akker geboren, aan de "andere kant" van de Van Heemstraweg. Daar heb ik ongeveer drie jaar doorgebracht met mijn ouders Willie en Lies van Gelder, en mijn zus, Mariel.

Het geboortehuis aan Den Akker.

Na die drie jaar zijn we met z'n vieren verhuisd naar de Seringenstraat, waar ik het grootste deel van mijn tijd in Lauwe heb gewoond. Het was een levendige buurt vol jongeren, dus veel avonden brachten we buiten door, spelend op straat, voetballend op het grasveld bij de Rosmolen of op de speelplaats bij de Leeuwenkuil. Natuurlijk hadden we daarbij de gebruikelijke geschaafde knieën en blauwe plekken. En we waren trots lid van onze buurtvereniging, De Bloembuurters.

Seringenstraat 3, de woning waar Ronnie de rest van zijn Lauwse periode heeft doorgebracht

Mijn ouders wonen nu in de Parkstraat en zijn vooral druk bezig met vrijwilligerswerk in het Elisabeth, de seniorenvereniging/'t Huukske en Museum Tweestromenland. Daarnaast is mijn vader ook nog lid van het Trug in de tèd, waar hij drummer is. Mijn zus woont in Beuningen, is inmiddels al jaren getrouwd en heeft twee kinderen (mijn neefje en nichtje) die niet meer thuis wonen.

In Lauwe was en is er altijd veel te beleven, waar een klein dorp toch groot in kan zijn. Carnaval, de Kermis en de Nacht van Lauwe (nu Wiellawaai en Dag van Leeuwen) waren altijd evenementen om naar uit te kijken. Deze werden goed georganiseerd door de Activiteitencommissie, de Braoiers en de Lauwse winkeliersvereniging. En tegenwoordig zijn er nog altijd veel vrijwilligers die het dorp leefbaar houden.

Rond mijn vierde levensjaar werd ik net als iedereen geïntroduceerd in iets waar ik nog jarenlang mee te maken zou hebben: school. Als klein menneke naar de Don Bosco in de Rozenstraat. Vervolgens ging ik naar De Leeuwenkuil in de Azaleastraat, naar de eerste klas. Een leukere speelpaats en uitkijkend op iets wat nog zes jaar lang zou duren. Ik herinner me nog het paadje, in het midden tussen “onze” speelplaats en de grote speelplaats. Op dat moment kon ik me niet voorstellen dat ik daar ooit zou zijn. Ik doorliep de klassen van de eerste tot en met de vijfde. Toen was het plotseling voorbij met die klassen. Ik ging van de 5e klas naar Groep 8. Nee, ik was (en ben) geen Sheldon/Einstein, het schoolsysteem veranderde... Verder niets.

Mijn "studie"carrière vervolgde met twee jaar Havo in Druten, gevolgd door twee jaar MAVO terug in Lauwe, en daarna de MTS in Nijmegen.

Mijn part time carrière als Gulden-verdiener begon met het bezorgen van de Waalkanter, iedere woensdag avond als jong ventje door weer en wind op de fiets met een tas die soms zwaarder woog dan ik. De dijk en van Heemstraweg, niet de beste route van ‘t durp, zwaar werk. Mijn volgende baan na schooltijd was bij Bieman de Haas in het magazijn, eerst in de Lijnbaan en daarna de verhuizinng meegemaakt naar de Energieweg. Daar heb ik ontzettend veel geleerd, dingen die ik nog steeds in mijn dagelijks leven toepas. Het was een mooie tijd en natuurlijk betekende het ook extra geld voor de Kickvorsch, Puinhoop en de kantine van Leones.

Bij Leones ben ik mijn “imposante” voetbalcarrière zoals menig Lauwes menneke gestart. Eerst een aantal jaren in de jeugd (E t/m C), daarna een tijdje er tussenuit en vervolgens met een vriendenteam, het vierde. Iedere zondag (meestal in de ochtend) de geel zwarte kleuren verdedigen. Voor mij letterlijk, want dat was het enige waar ik maar een klein beetje goed in was, verdedigen.
In die tijd waren we als team vaak te vinden bij Gerard Jansen-Steenbergen, zowel na de training als in het weekend, en hij is zelfs onze shirtsponsor geweest. Hoe gaaf was het om je favoriete kroeg, "Puinhoop", op je shirt te hebben staan? Bovendien was Puinhoop ook de zaal waar mijn ouders hun huwelijksfeest, zilveren en gouden bruiloft hebben gevierd.
Helaas moest ik na een aantal jaren mijn voetbalschoenen aan de wilgen hangen vanwege blessureleed. Het was een moeilijke beslissing, want voetbal was (en is nog steeds) mijn favoriete sport. Het eerste jaar kon ik mezelf er niet eens toe zetten om naar voetbal te kijken, niet naar het vierde team, en zelfs niet naar Studio Sport.

Na vele jaren en verschillende banen belandde ik uiteindelijk in Zutphen bij Continuon/Alliander. Dat was de werkelijke reden voor mijn vertrek uit Lauwe, naar Arnhem in 2007. Daar waren meer inwoners en ik kon wonen in een levendiger buurt, het Spijkerkwartier. Het waren leuke tijden!

Eind 2015 kreeg ik een baan aangeboden om te gaan werken voor een outsourcingbedrijf op de Filipijnen, in de stad Makati, gelegen in Manila. Ik wist dat het ergens in Azië was, maar had geen idee precies waar op de wereldbol. Al met al een reis van bijna 24 uur van deur tot deur, met ongeveer 16 uur vliegen. Vanuit Lauwe, een durp met ongeveer 7.000 inwoners, via Arnhem, naar een stad met meer dan 16 miljoen inwoners, meer dan heel Nederland alleen!

In januari 2016 ben ik begonnen als IT-manager in de outsourcing. Bij outsourcing wordt vaak gedacht aan callcenters, en ja die zijn er hier nogal wat. Maar niet bij dat bedrijf, en ook niet bij mijn huidige bedrijf. Daar ligt de focus op het vinden van personeel voor functies die in Europa moeilijk te vervullen zijn vanwege de krapte op de arbeidsmarkt. Het is een zeer succesvol businessmodel gebleken. Sinds vorig jaar werk ik samen met twee Belgische vrienden in een boutique outsourcing bedrijf, Digital Bakery.

Het leven in Manila is natuurlijk anders, te beginnen met het weer. Dat is altijd een onderwerp waar iedereen graag over praat of over klaagt, ook hier. De temperatuur ligt hier gemiddeld tussen de 30°C en 34°C het hele jaar door, maar er zijn slechts twee seizoenen. Van ongeveer november tot april is het warm, maar niet benauwd, het droge seizoen (dry season). Dit is de beste tijd om hier op vakantie te gaan. In het andere seizoen, gedurende de resterende maanden, is het regenseizoen met tyfoons/orkanen, zware regenbuien en overstromingen. De tyfoons/orkanen krijgen allemaal een eigen naam, die aan het begin van elk jaar bekend wordt gemaakt. Er wordt standaard één naam toegewezen voor elke letter van het alfabet, met nog wat reserveletters voor de zekerheid... Vorig jaar waren er verrassend genoeg maar 11 tyfoons, de helft minder dan gebruikelijk.

Het hele jaar door kan er hier ook wel eens een aardbeving plaatsvinden, maar gelukkig heb ik nog geen heftige meegemaakt. Het ergste hier is helaas de luchtvervuiling, veroorzaakt door het grote aantal auto's per inwoner, oude bussen en auto's die niet eens in Nederland goedgekeurd zouden worden. De grootste vervuilers zijn de Jeepneys, de oude WOII-jeeps die de Amerikanen hebben achtergelaten na de bevrijding en nu zijn omgebouwd tot openbaar vervoer. Met zoveel vervoersmiddelen zijn files tijdens de spits onvermijdelijk. Een ritje van 5 kilometer kan 1 tot 1,5 uur duren, soms zelfs langer. "Je kunt beter lopen," zeggen ze hier dan, maar met die hitte en in kantoorkleding met een laptop is dat geen optie. Ondanks deze nadelen heb ik op dit moment niet de behoefte om terug te keren naar ons koude kikkerlandje.

De grauwe lucht ontneemt een beetje het zicht van Makati, gezien vanuit het vliegtuig

De Covid periode was super streng hier en duurde veel langer dan andere landen. Niet door het groot aantal gevallen, maar door de strenge regels. Bijna twwe jaar lang verplicht een masker en Face shield (gelaatsscherm) op, ook buiten. Aan het einde was alleen een masker verplicht en die is niet echt uit het straatbeeld verdwenen, ook al is het niet meer verplicht. Het sociaal leven was hier ook slecht, er mochten zelfs geen mensen op bezoek komen voor bijna twee jaar. Reizen naar Nederland was ook onmogelijk, omdat er buitenlanders het land niet terug in mochten. Later weer wel, maar dan met verplichte quarantaine, ook langer dan ieder land.
Zodra de maatregelen wat flexibeler werden, konden we ons sociale leven langzaam weer oppakken. Ik heb daardoor leren golfen. De golfbaan was open omdat het buiten was en we mochten met vrienden afspreken. Wederom ben ik geen natuurlijk talent, maar golfen hier is echt geweldig. Bijna altijd mooi weer en prachtige golfbanen op rij-afstand.

Golfen met vrienden, een nieuwe vrijetijdsinvulling

De Filipijnen is een land met vele gezichten: grote steden met torenhoge flatgebouwen van gemiddeld 40 tot 50 verdiepingen hoog, en talloze winkelcentra met allemaal dezelfde luxe merken van tassen, kleding, sieraden en horloges. Daarnaast zijn er een aantal grote, superluxe casino's. Maar ondanks al deze luxe en rijkdom is er ook nog steeds veel armoede.

Het land bestaat uit 7,641 eilanden, de ene nog mooier dan de andere en sommige op maar een paar uur vliegen vanuit Manila. Op deze eilanden vind je parelwitte stranden, wuivende palmbomen, azuurblauwe zeeën en natuurlijk heerlijke temperaturen. Boracay, El Nido en Coron zijn de meest bekende vakantiebestemmingen hier, en ik prijs mezelf gelukkig dat ik ze heb kunnen bezoeken.

Het schilderachtig mooie eiland Boracay

Genieten op en rondom Coron

En om de Lauwse lezers nog jaloerser te maken: El Nido

Het land is ook een echt expatland, omdat veel grote bedrijven hier vestigingen hebben, waaronder een Nederlandse bank en een Nederlandse oliemaatschappij. Dit betekent dat er veel nationaliteiten hier werken, en ik heb vriendschappen kunnen opbouwen met mensen uit verschillende landen zoals Nederland, België, het Verenigd Koninkrijk, Ierland, de Verenigde Staten, Tunesië, China, Zweden, Australië, en natuurlijk de Filipijnen zelf. Het is erg interessant om andere culturen te leren kennen onder het genot van een hapje en een drankje. Het grote nadeel van expatvrienden is dat ze komen en gaan, dus ik heb al menig afscheid (despedidas) feestjes gehad.

Sinds 5 jaar heb ik ook een Filipijnse vriendin, Renalli, en we wonen samen in ons appartement op de 22e verdieping in Makati. Het uitzicht is niet echt spectaculair, omdat er altijd wel een ander gebouw tegenover staat, maar we hebben niets te klagen. Het is centraal gelegen en op loopafstand van kantoor.
Renalli is zeer getalenteerd en runt haar eigen bedrijf in webdesign, branding en logo's. Ze ontwerpt alles zelf. Daarnaast is ze ook een abstracte schilder en heeft ze al meerdere lokale en internationale exposities gehad. Dankzij haar heb ik de cultuur en het land veel beter leren kennen dan voorheen. Dit helpt mij ook in mijn dagelijkse werk.
Haar vrienden en ook mijn collega's proberen me Tagalog te leren. Ik heb geen talenknobbel, nooit gehad, en ook met deze taal is het hard werken. Ik kan inmiddels wat woorden herkennen en begrijpen waar gesprekken over gaan, maar ik kan geen volzinnen terug geven. Tot nu toe ken ik vooral woorden die niet geschikt zijn voor een fatsoenlijk gesprek.

Voor mij persoonlijk is de Filipijnse keuken niet echt mijn favoriet, met veel vet vlees dat wij zouden beschouwen als afvalvlees, en veel gebruik van azijn. Maar, een gerecht dat ik wel kan waarderen met een biertje is Sisig, gemaakt van delen van het gezicht van een keuje en buikvet, op smaak gebracht met chilipepers. Het klinkt misschien vreemd, maar het wordt veel gegeten hier, ook door andere buitenlanders. Een andere "delicatesse" die ik nooit zal proberen is balut, een ei met een embryo erin, waarbij alles wordt gegeten, inclusief de soep, het kuiken en het eiwit...

Ik mis de Hollandse kost niet echt, aangezien ik toch al geen grote fan was. Maar als we tijdens de wintermaanden in Nederland zijn, kan ik wel genieten van een bord hutspot en erwtensoep. Wat ik wel echt mis zijn de meer ongezonde dingen, zoals drop, goede chocolade, gevulde koeken, saucijzenbroodjes, worstenbroodjes, Bosche Bol en een bezoekje aan de snackbar. Hoewel de meeste van deze dingen hier verkrijgbaar zijn, is het toch niet hetzelfde... En niet te vergeten de paprikachips en borrelnootjes! Die zijn standaard in mijn winkelwagen in de supermarkt in Lauwe, en ik neem altijd wat mee terug.

We proberen twee keer per jaar terug te keren naar Nederland en Lauwe om mijn familie en vrienden te bezoeken. De reis is altijd interessant en lang. Aangezien er geen directe vluchten zijn, maken we meestal een tussenstop in Dubai. Bij vertrek werpen we nog een laatste blik op de skyline van Manila met zijn hoge gebouwen. En vele uren later zien we dan vanaf de tolbrug de skyline van Lauwe, wat altijd een gevoel van thuis geeft. Bij aankomst staan pa en ma op ons te wachten met een lekker kopje koffie en een koekske, altijd gezellig.

Van links naar rechts: Renalli, Lies, Willie en Ronnie.

We kijken er weer naar uit om in Lauwe te zijn, vooral eind mei van dit jaar voor mijn verjaardag. De groeten vanuit de Fillipijnen!